به گزارش راستا نیوز عکاس و خبرنگار پایگاه خبری لالی نیوز در سفری کوتاه به روستاهای خوزستان و چهارمحال بختیاری سفرنامه ای کوتاه نوشته است که پیام های آن دردها و محرومیت های مردمی است که بسیاری از مسئولان از آن ها غافل شده اند .
سفرمان را از شهرستان لالی به سمت چهارمحال بختیاری آغاز کردیم ، رفته رفته که از شهر دور می شدیم و به روستاهایی در حاشیه شهرستان اندیکا نزدیک می شدیم ( منطقه امامزاده شاه قطب الدین و روستاهای بخش چلومانند کومه فه وو) سیمای محرومیت و کمبود خیلی از امکانات اولیه زندگی مانند جاده مناسب آب شرب سالم و لوله کشی ، شبکه توزیع برق و بهداشت در روستاها برداشت اولیه ای بود که از منطقه پیدا کرده بودیم .
هر چند به همت طرح بنیاد برکت مشکلات خیلی از روستاها حل شده و روستائیان به رفاه بهتری دست یافتند اما هنوز خیلی از روستاها وضعیتی که دارند در شآن و منزلت نه تنها آنها بلکه یک ایرانی نیست.
در این اندیشه بودم که شاید هر چه به سمت استان چهارمحال بختیاری که برویم با وجود منابع فراوان آب و طبیعت خدادادی و معادنی که در سرزمین های بختیاری وجود دارد معیشت مردم و وضعیت روستاهای چهارمحال بختیاری با خوزستان فرق داشته و کمی از آن ها بهتر باشد.
اما نه تنها اینگونه که می اندیشیدم نبود بلکه وضعیت بدتر بود چرا که با گذر از روستاهای منطقه محروم بازفت چهارمحال بختیاری به شهرستان کوهرنگ رفتیم و سپس رهسپار منطقه امامزاده آقا سید شهرستان کوهرنگ شدیم جایی که بیش از نیمی از سال هیچ ارتباطی با شهرو بالعکس و یا حتی روستاهای همجوار به دلیل جاده نامناسب و برفگیر بودن منطقه برقرار نمی شود.
در این روستا علی رغم همه زیبای های خدادادی و طبیعت بکر آن مردم مهمان نواز ، خونگرم و پرتلاشی داشت که در عمق محرومیت و نبود امکانات بهداشتی و رفاهی اولیه زندگی دست و پنجه نرم میکردند.
روستای آقاسید کوهرنگ مانند روستای معروف ماسوله در منطقه ای کوهستانی و برفگیرقرار دارد و زیبایی های خاصی دارد که شاید ماسوله نداشته باشد درست پلکانی و زیبا.اما این کجا و آن کجا ! اهالی روستای ماسوله بواسطه جاده و امکاناتی که دارند سالانه میزبان حضور هزاران گردشگر داخلی و خارجی هستند که همین گردشگران باعث زرق وبرق روستا و منبعی جهت درآمد وارتقای سطح فرهنگی و اجتماعی و شادی و امید در دل آنها شده است اما مردم روستای آقا سید به سختی در تردد با کوچکترین شهر همجوار خود هستند به طوری که این روستا و روستاهای همجوار در بن بست و به دور از همه امکانات امروزی به سر می برند. خلاصه کلام این که حرف های ناگفته اهالی این روستا زیاد بود ….
سفرمان را پی میگیریم که در امتداد این سفر به سمت الیگودرز حرکت کردیم که باید ازروستاهای خویه ، سوا ، امامزاده سید صالح کوتاه ، روستای چین ، روستاهای منطقه ذرک( توابع شهرستان کوهرنگ ) گذر کرد تا به بخش بزنوی شهرستان الیگودرز رسید .
در روستای چین که آخرین روستای حوزه شهرستان کوهرنگ هست با اهالی روستا گپ و گفتی داشتیم که یکی از اهالی به ما گفت : همه این چند روستا کهدر این مسیر قرار دارد حدود 6 ماه از سال به دلیل بارش فراوان برف و نبود راه ارتباطی مناسب ارتباطشان با شهر قطع می شود و به سختی تردد میکند و البته در بقیه ایام سال مثلا فصل تابستان اگر کسی بخواهد به شهر برود و یک نیسان جهت خرید آذوقه کرایه کند به علت راه های نامناسب و بعد مسافت می بایست مبلغی در حدود 600 هزار تومان بابت کرایه بپردازد که این برای ما روستایی ها که منبع درآمد مناسبی نداریم خیلی گران تمام میشود.
همین طور که در یکی از این روستاها قدم میزدم و با اهالی گفت و گو می کردم ناگهان چشمم به قاب عکسی از رهبر معظم انقلاب در ورودی یکی از خانه های ساده روستا افتاد که تنها برداشتی که می شد از این منظره داشت عمق ولایتمداری این مردم مظلوم به نظام اسلامی و میهن عزیزمان بود چرا که همه محرومیت ها و سختی های زندگی در این مناطق دورافتاده نتوانسته بود ارادت و حس میهن پرستی این بختیاری های با صفا را کم رنگ کند.
مردم در این مناطق با مشکلات عدیده ای از جمله مسائل معیشتی ، وضعیت نامناسب زیرساخت ها ، مشکلات بهداشتی و رفاهی و معضلاتی مانند بیکاری ، عدم وجود منابع درآمدی با وجود استعدادهای فراوان در زمینه های مختلف روزگار می گذراندند و در انتظار روزهایی نشسته اند که حداقل برای فرزندان و نسل های آینده سرزمینشان زمینه های زندگی مناسب و بهتری فراهم شود .
همه این محرومیت ها و سختی های بختیاری های ساکن در زاگرس مرکزی در حالی است که سابقه این قوم بزرگ در طول تاریخ کشورعزیزمان همواره دلیری های فراوانی را در یادها زنده می کند به طوری که رشادت های این قوم در فتح قندهار ، دوران مشروطه ، نبرد با رژیم طاغوت و حضور پررنگ در جبهه های جنگ تحمیلی هشت ساله دفاع مقدس همواره برگ زرینی در تاریخ پر فراز و نشیب آن ها بوده است. نکته ای که در آخر به ذهن ما رسید این بود که با همت مسئولین عزیز می شود با حداقل کارها و هموار کردن زیر ساخت و آوردن امکانات، نان این روستائیان عزیز را چرب کرد و از این وضعیت نجات داد که مجبور نشوند به شهرها مهاجرت کنند.
